Το κρύο και το θαύμα
(ένα κείμενό μου για τα Χριστούγεννα)
(ένα κείμενό μου για τα Χριστούγεννα)
Το κρύο ντύνεται λευκό. Στο μανδύα του
χιονιά, ξεγελά την παγωνιά της ψυχής που κουβαλά και τη ζεσταίνει. Στον
απόμακρο ήλιο όλες οι ελπίδες τώρα κρεμασμένες. Στο κράτημα του χεριού μέσα σε
μια ζεστή παλάμη. Ξορκίζει το γκρίζο της ημέρας με δυο ξύλα που καίνε στο τζάκι
και φορά το χρώμα της αθωότητας.
Υπάρχουν ακόμη παιδιά εκεί πέρα που
κρέμονται από τα χείλη ενός παππού, να τους λέει παραμύθια κι εύχονται να ’ναι
πάντα έτσι, στα ζεστά. Υπάρχουν παππούδες που τα χιόνια στα μαλλιά τους, έφεραν
σοφία στα λόγια τους κι έχουν κλειδωμένο στην καρδιά τους ένα παιδί.
Χιόνια στη γειτονιά, χιόνια και στην
ψυχή. Χιόνια λευκά που φωτίζουν τις νύχτες το δωμάτιο και τη μέρα την καρδιά
μας. Αφήνουμε ανοιχτό το παντζούρι μονάχα, να μπαίνει το φως τις νύχτες και
παράξενα να τις ομορφαίνει. Κι ας κάνει κρύο.
Αν είναι και Άγιες Μέρες, προσμένουμε
κι ένα θαύμα να γίνει στη ζωή μας. Αφήνουμε τότε ανοιχτά να μπαίνει και κάποια
ακτίνα από ένα υπερκόσμιο αστέρι.
Θέλουν επιμονή το κρύο και το θαύμα
για να τα κερδίσεις. Θέλουν ζεστή καρδιά. Κι όπως σπάζει ο πάγος με τη ζέστη,
έτσι και η καρδιά του Θείου Βρέφους σπάζει όταν της ζητάει μια αγνή ψυχή. Δε
λέει όχι ένα βρέφος.
Τέτοιες νύχτες του αρκούν δυο ξύλα στο
τζάκι και μια ζεστή παλάμη να το κρατήσει. Δυο μάτια καθαρά να του μιλούν. Να
του μιλούνε. Θα τα φυλάει τότε για πάντα και θα τα φωτίζει. Θα έχει συντροφιά
τα λόγια τους και θα ‘χει μια αφορμή να μεγαλώνει μέσα στον κόσμο των ανθρώπων.
Κι από φιλότιμο, δεν θα τα ξεχνά, θα τα σοφίζει.
Θα γράφει στη λευκή ψυχή, όπως το
δάχτυλο στο χιόνι. Θα κρατά τις λευκές καρδιές, πάντα δικές του, ταγμένες υπό
την προστασία του. Μονάχα που κι αυτό διψά να ακούει τα λόγια τους. Όπως τα
παιδιά γύρω στο τζάκι, γυρεύουν τα λόγια του παππού, να τα κουβαλούν σαν μεγαλώνουν. Να έχουν μετά κι εκείνα να του λένε. Έτσι και το Θείο Βρέφος, πάντα
θα απαντά και το θαύμα θα γίνεται.
Σαν ντυθούν στα λευκά οι μέρες του
χειμώνα, ομορφαίνουν. Σαν ντυθεί στα λευκά η ψυχή, μιλά με το Θεό όπως ο παππούς
με το εγγόνι. Δεν θέλει πολλά ένα θαύμα για να γίνει. Σε θέλει όμως ζεστό για να
το κερδίσεις και να το κρατάς για πάντα. Το θαύμα δεν είναι για μια στιγμή.
Είναι για πάντα. Είναι δόσιμο απλό και ταπεινό. Είναι το κράτημα από το χέρι
του Θεού, που χαίρεται να Του μιλάς και να απαντάει.
Σας εύχομαι να βιώσετε τη γέννηση του Θεανθρώπου!
Βαΐα Mιχαήλ – Εκπαιδευτικός
